مشهور است که سوره هایی مانند ضحی و انشراح یا فیل و قریش در اصل یک سوره بوده اند که به مصالحی با دو بسم الله در قرآن آمده است. به ویژه آن‌که برخی معتقدند که حتی در نماز اگر سوره‌ی اولی خوانده شود واجب است، دومی نیز قرائت گردد.
و گویی این مثال ملکوتی تجلی واقعی‌اش شخصیت حسنین علیهما سلام است. در اثنا نوشتن کتابچه نبرد صلح – حدود ۸ سال پیش- بدون هرگونه اغراق هرچه در صلح و سیره امام حسن (ع) می دیدم نشان از حسین بود و بعدها نیز عاشورای امام حسین (ع) را یکسره حسنی دیدم.
چه این که گویی صلح امام حسن و عاشورا به مثابه یک چرخ‌دنده برای دستگاه امامت بر هم می‌پیچد و حرکت می کند. و باز این‌که می‌بینیم که رویداد عاشورا یکی از مفاد صلحنامه ای است که قرار است تاریخ را از تزویر نجات دهد و نشان دهد سازش با هر پرچم سپیدی امن و امان نیست.
بین رویدادی که در سال ۵۰ هجری و در ناحیه مسکَن افتاد تا روز طَف یک خط حقیقی برای آگاهی امت اسلام کشیده شد.
تاریخ روایت میکند که پیمان صلح معاویه با امام حسن و امام حسین (بطور همزمان بوده) و گرچه مفاد این پیمان هیچگاه به طور کامل در اختیار نبوده اقراری است از سوی معاویه برای شرعی و قانونی بودن قیام اباعبدالله…
از سوی دیگر تاریخ به چشم خود دید که کربلا به مجاهدت و خون حسن مثنی و قاسم و عبدالله و خاندان مجتبی چقدر رنگ و بوی مردانگی و سلحشوری نخستین پور بوتراب را داشت.
و بی سبب نیست حتی در زیارتنامه ها نیز سلام بر این دو در یک عبارت است و نصوص نبوی درباره‌ی امامت همزمان ایشان (چه نشسته و چه برخاسته) استثنای شگفت تاریخ امامت است.
هفتم صفر که روز شهادت یا مسمومیت امام مجتبی علیه السلام است و آغاز بزرگترین پیاده روی جهان در اربعین حسینی همیشه به این می اندیشیدم که ای کاش شیعیان این حرکت جهانی را از مَسکِن شروع می‌کردند تا به دنیا بگویند الگوی شیعه برای زندگی ایمانی چیست؟
به دنیا بگویند ما با هیچکس جنگی نداریم اما دجالان و فاسقان و طاغوت‌ها حتی بر پیمان‌هایشان برای زندگی مسالمت آمیز هم پایبند نیستند. و این گونه است که راهی که از مسکن و صلح حسنین آغاز شده فرجامی جز رویارویی همیشگی کربلا نخواهد داشت.
کاش روزی این فراز تاریخ اسلام در یک قاب تصویری و رسانه ای دیده شود چون جدا دیدن این دو نور تحریف تاریخ است.
